Başlığın bir eğitim içeriği gibi göründüğünün farkındayım fakat arkadaşlar ben de bilmiyorum. Neden mi? Aklıma gelen bu olay gecemi biraz depresif moda sürükledi. Size başımdan geçen bir olayı anlatmak istiyorum.
Mavi isimli giyim markasını hepiniz bilirsiniz. Yirmi sekiz yaşındayım ve kendimi bildim bileli Mavi’den alışveriş yapan bir bireyim. Bazen Defacto, önceden LCW (Lc Waikiki) bazen LOFT bazen de Jack & Jones’tan alışveriş yapıyorum. Gönül ister ki GUCCI, Adidas ve Nike mağazalarından yapayım fakat yüksek enflasyonla birlikte daha az uğruyorum diyebilirim (tabiki Gucci’ye hayatım boyunca uğramadım belki ileride!).
Her neyse, bir gömlek bir de pantolon almak üzere Konya Kule Site AVM’de yer alan bir Mavi mağazasına uğradım. Gömlekler hoşuma gitmedi diyebilirim. Beden sordum vs. biraz zaman geçirdim, satış sorumlusunu meşgul ettim yani. Ardından beğenmeyip başka mağazaya gitmek üzere yol alıyordum ki bir ses “Cuma pazarına git, orada bulursun”…
Benim şartel attı tabi fakat bu sesi o kadar kısık ve güçsüz duydum ki arkamı dönünce kimsenin bana bakmadığını farkettim. Belki de yanlış duydum veya bana söylememişlerdir diyerek mağazadan çıktım. Fakat ne olursa olsun bir satış temsilcisinin bana böyle bir söz etme ihtimalini göz ardı edemem.
Daha öncede benzer bir olayla evimin yanındaki süpermarkette karşılaştım. Bir daha alışveriş yapmadım. Aynı şey Mavi içinde geçerli artık. Türkiye’de son zamanlarda para çok önemli ve enflasyon çok yüksek biliyorum fakat neyine güvenerek insanlar bu kadar küstahlaşıyor anlayabilmiş değilim. Kendileri de zarar ediyor. Giyim kuşamına dış görünüşüne özen gösteren ortalama (hatta yakışıklı!) bir adamım. Paranız olsa da olmasa da size insanların davranışı değişmiyor.
Geçenlerde instagram’da birine rastladım. Çok mükemmel bir tespitte bulunuyordu. Diyordu ki: “İnsanlar gerçekliğe önem vermiyor. Algılarıyla yaşıyorlar. Gerçeklik algıları farklı”. Ne kadar da doğru!
Siz isterseniz İngiliz Kraliyet Ailesi’nden isterseniz de Dilan Polat olun! Farketmiyor. İnsanlar size kaba davranabiliyor. Tabi buna izin vermememiz gerekiyor. Gerektiği yerde sesimizi yükseltmeli ve insanlara haddini bildirmeliyiz! Ama böyle mi gerçekten? Kavga ettiğiniz insan sizi kafasına canlandırdığı algısı ile görüyor ve asla pes etmiyor. Çok kavga ettim, bağırdım, bana gösterdiği davranışın aynısını ona yansıttım fakat sonuç? Anlamıyorlar.
Sizin de böyle küstahlıkla karşılaştığınız anılarınız varsa yorumlarda benimle paylaşırsanız sevinirim. Şimdi yumruk yumruğa kavga ettik diyelim. Ya da birimiz birini öldürdü, hapse girdi. Peki ne oldu şimdi? Gerçekten değer mi kavga etmeye? Ben hala kavga ediyorum, ayna görevi görerek aynısını yansıtmaya devam ediyorum ama enerjim de bir yere kadar. Bana cuma pazarına git diyen birine “lan ezik senin aldığın maaştan yüksek kazanıyorum, dünyayı geziyorum, 3 dil biliyorum senden her türlü üstünüm” dediğim zaman çözülüyor mu? Evet afallıyorlar. Fakat bu cümleyi kurmadım o insana çünkü söylediğinin arkasında durmuyor. Arkamı döndüğümde bana “ben dedim” diyebilecek kadar yüreği yok. Kendini benden üstün zannediyor. Aklıma geldikçe sinirleniyorum.
Mavi eğer bu makalemi okursa insanları işe alırken iki kez düşünsün. Bazen hata yapsa da çalışanının arkasında duran firmalar da var. Aklım almıyor. Bir önceki makalemde bahsettiğim gibi Türkiye’ye adapte olmaya çalışıyorum hala. Zaten bu insanlar yüzünden gitmeyi düşünmüştüm ve uzunca bir süre de İspanya’da yaşadım fakat inanın orada da böyle insanlar var!
Mavi isimli giyim markasını hepiniz bilirsiniz. Yirmi sekiz yaşındayım ve kendimi bildim bileli Mavi’den alışveriş yapan bir bireyim. Bazen Defacto, önceden LCW (Lc Waikiki) bazen LOFT bazen de Jack & Jones’tan alışveriş yapıyorum. Gönül ister ki GUCCI, Adidas ve Nike mağazalarından yapayım fakat yüksek enflasyonla birlikte daha az uğruyorum diyebilirim (tabiki Gucci’ye hayatım boyunca uğramadım belki ileride!).
Her neyse, bir gömlek bir de pantolon almak üzere Konya Kule Site AVM’de yer alan bir Mavi mağazasına uğradım. Gömlekler hoşuma gitmedi diyebilirim. Beden sordum vs. biraz zaman geçirdim, satış sorumlusunu meşgul ettim yani. Ardından beğenmeyip başka mağazaya gitmek üzere yol alıyordum ki bir ses “Cuma pazarına git, orada bulursun”…
Benim şartel attı tabi fakat bu sesi o kadar kısık ve güçsüz duydum ki arkamı dönünce kimsenin bana bakmadığını farkettim. Belki de yanlış duydum veya bana söylememişlerdir diyerek mağazadan çıktım. Fakat ne olursa olsun bir satış temsilcisinin bana böyle bir söz etme ihtimalini göz ardı edemem.
Daha öncede benzer bir olayla evimin yanındaki süpermarkette karşılaştım. Bir daha alışveriş yapmadım. Aynı şey Mavi içinde geçerli artık. Türkiye’de son zamanlarda para çok önemli ve enflasyon çok yüksek biliyorum fakat neyine güvenerek insanlar bu kadar küstahlaşıyor anlayabilmiş değilim. Kendileri de zarar ediyor. Giyim kuşamına dış görünüşüne özen gösteren ortalama (hatta yakışıklı!) bir adamım. Paranız olsa da olmasa da size insanların davranışı değişmiyor.
Geçenlerde instagram’da birine rastladım. Çok mükemmel bir tespitte bulunuyordu. Diyordu ki: “İnsanlar gerçekliğe önem vermiyor. Algılarıyla yaşıyorlar. Gerçeklik algıları farklı”. Ne kadar da doğru!
Siz isterseniz İngiliz Kraliyet Ailesi’nden isterseniz de Dilan Polat olun! Farketmiyor. İnsanlar size kaba davranabiliyor. Tabi buna izin vermememiz gerekiyor. Gerektiği yerde sesimizi yükseltmeli ve insanlara haddini bildirmeliyiz! Ama böyle mi gerçekten? Kavga ettiğiniz insan sizi kafasına canlandırdığı algısı ile görüyor ve asla pes etmiyor. Çok kavga ettim, bağırdım, bana gösterdiği davranışın aynısını ona yansıttım fakat sonuç? Anlamıyorlar.
Sizin de böyle küstahlıkla karşılaştığınız anılarınız varsa yorumlarda benimle paylaşırsanız sevinirim. Şimdi yumruk yumruğa kavga ettik diyelim. Ya da birimiz birini öldürdü, hapse girdi. Peki ne oldu şimdi? Gerçekten değer mi kavga etmeye? Ben hala kavga ediyorum, ayna görevi görerek aynısını yansıtmaya devam ediyorum ama enerjim de bir yere kadar. Bana cuma pazarına git diyen birine “lan ezik senin aldığın maaştan yüksek kazanıyorum, dünyayı geziyorum, 3 dil biliyorum senden her türlü üstünüm” dediğim zaman çözülüyor mu? Evet afallıyorlar. Fakat bu cümleyi kurmadım o insana çünkü söylediğinin arkasında durmuyor. Arkamı döndüğümde bana “ben dedim” diyebilecek kadar yüreği yok. Kendini benden üstün zannediyor. Aklıma geldikçe sinirleniyorum.
Mavi eğer bu makalemi okursa insanları işe alırken iki kez düşünsün. Bazen hata yapsa da çalışanının arkasında duran firmalar da var. Aklım almıyor. Bir önceki makalemde bahsettiğim gibi Türkiye’ye adapte olmaya çalışıyorum hala. Zaten bu insanlar yüzünden gitmeyi düşünmüştüm ve uzunca bir süre de İspanya’da yaşadım fakat inanın orada da böyle insanlar var!
